Jest jednym z najważniejszych zabytków i atrakcji turystycznych na mapie turystycznej Lizbony. Położony jest w jednej z najstarszych części Lizbony Alfama. Został zbudowany przez Maurów w początkach XII wieku na fundamentach poprzedniej budowli i służył jako twierdza. Chrześcijańscy królowie Portugalii rozbudowali go do dzisiejszych rozmiarów. W czasie hiszpańskiego panowania zamek służył jako koszary i więzienie. Został odbudowany w 1947 roku z polecenia dyktatora Salazara.
Linia tramwaju 28, który jest ikoną Lizbony, została zainaugurowana już w roku 1914, a jej długość to ponad 7 km. Łączy plac Martim Moniz w centrum miasta z dzielnicą Prazeres. Żółte wagoniki tramwaju 28 są wykonane z drewna, przewidziano w nich 28 miejsc siedzących i 38 stojących. Bardzo częstym sposobem zwiedzania Lizbony jest przejazd tramwajem całej trasy i wysiadanie na przystankach, które znajdują się blisko największych atrakcji turystycznych oraz zabytków Lizbony.
Plac znajdujący się w Lizbonie, stolicy Portugalii. Usytuowany przy brzegu rzeki Tag, w osi Rua Augusta. Od wylotu tej ulicy oddziela go dostojny łuk triumfalny Arco da Rua Augusta, zaś od rzeki – fragment nabrzeża z marmurowymi kolumnami, zwany Cais das Colunas. Znajdował się tutaj Pałac Ribeira, dopóki nie został zniszczony przez wielkie trzęsienie ziemi w 1755. Na środku widnieje pomnik Markiza de Pombala.
Mieści się w starym Kościele Santa Engrácia. Utworzony na mocy dekretu z dnia 26 września 1836 r. Panteon Narodowy jest miejscem uhonorowania i zachowania pamięci o obywateli portugalskich, którzy wyróżnili się poprzez służbę dla kraju, w ramach wykonywania wyższych urzędów publicznych, służby wojskowej, ekspansji kultury portugalskiej, literackiej, naukowej i artystycznej lub obrony wartości cywilizacji, ze względu na godność osoby ludzkiej i wolności.
Lizbońskie windy łączą różne poziomy miasta, place i ulice położone na wzgórzach stolicy Portugalii. Stały się one nie tylko atrakcją turystyczną Lizbony, ale część z nich cały czas służy mieszkańcom. Ze wszystkich wind historycznych do dnia obecnego pozostały windy i kolejki: Bica, Gloria, Lavra i Santa Justa. Najsłynniejsza jest winda Santa Justa (Elevador de Santa Justa) w dzielnicy Baixa. Winda Gloria (Elevador da Gloria) każdego dnia łączy Baixę z Bairro Alto, a winda Bica (Elevador da Bica) przejeżdża powoli po Rua da Bica, a z jej okien podziwiać możemy kolory portugalskiej ulicy.
Położenie Lizbony dostarcza naprawdę dobrych punktów widokowych, czyli z portugalskiego – MIRADOURO. Lizbona może poszczycić kilkunastoma oficjalnymi miejscami z panoramicznym widokiem na miasto lub Tag, zaś znawcy wyliczają ich około 30. Jednymi z najbardziej znanych są: Miraduoro das Portas do Sol, położony w Alfamie. Stamtąd jest tylko kilka kroków do Miradouro de Santa Luzia. Warto tu przyjść, by zobaczyć odnowiony taras wyłożony biało-niebieskimi azulejos. Inne to Miradouro de São Pedro de Alcântara, gdzie można podjechać Glorią czy Miradouro do Cristo Rei , a nawet dach Panteonu.
Kompleks klasztorny w dzielnicy Belém. Zbudowany w I połowie XVIw., uważany jest za perłę stylu manuelińskiego, będącego specyficznym dla Portugalii połączeniem gotyku i renesansu. W roku 1983 został wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. Budowę klasztoru rozpoczęto w 1502 r. z polecenia króla Manuela I jako wyraz dziękczynienia za szczęśliwą wyprawę Vasco da Gamy do Indii, znajdują się tam groby króla Manuela I i jego żony Marii Aragońskiej oraz króla Jana III i jego żony Katarzyny Habsburg. Są tam też nagrobki żeglarza Vasco da Gamy i pisarza Luisa de Camõesa.
Pomnik Odkrywców znajduje się w dzielnicy Belém. Prowizoryczna konstrukcja została zbudowana w 1940 na portugalską wystawę światową. Obecna konstrukcja została odsłonięta w 1960r, w pięćsetną rocznicę śmierci księcia Henryka Żeglarza. Jest zbudowana z betonu, ma kształt karaweli i liczy52 m. wysokości. Pomnik przedstawia ważne postacie z okresu wielkich odkryć geograficznych, zarówno żeglarzy, jak i naukowców i misjonarzy. Są to m.in. Henryk Żeglarz, Vasco da Gama, Ferdynand Magellan.
Militarna budowla z 1520 roku stojąca u ujścia Tagu do oceanu. Wybudowano ją z polecenia portugalskiego króla Manuela I Szczęśliwego w latach 1515–1520. Wieżę zaprojektował Fernando de Arruda i uchodzi ona za jedyną zachowaną do dziś budowlę wzniesioną całkowicie w tzw. stylu manuelińskim. Odgrywała rolę strażnicy lizbońskiego portu, była punktem orientacyjnym dla wracających do ojczyzny żeglarzy i symbolem morskiej potęgi Portugalii. Początkowo stała na środku rzeki, ale po trzęsieniu ziemi w 1755 Tag zmienił nieco bieg.
Słowo azulejo wywodzi się od arabskiego azzelij, co oznacza mały, polerowany kamień używany do projektowania mozaik przez muzułmanów. Różnorodne odcienie niebieskiego, od granatu po błękit to ich znak rozpoznawczy. Najczęściej występują w duecie z bielą. Ma to swoje korzenie we wpływach holenderskich. Wiele płytek przedstawia ważne sceny z historii Portugalii, tworząc wyjątkowe ręcznie malowane obrazy. Zdobiły one początkowo przede wszystkim pałace, domy zamożnych osób i kościoły. Obecność płytek odzwierciedlała wysoką pozycję społeczną.
Przygotowanie: koordynator projektu Erasmus+ w Korfantym Zdjęcia pochodzą z archiwów prywatnych Aleksandry Cichoń
Sfinansowane ze środków UE. Wyrażone poglądy i opinie są jedynie opiniami autora lub autorów i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy i opinie Unii Europejskiej lub Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Edukacji i Kultury (EACEA). Unia Europejska ani EACEA nie ponoszą za nie odpowiedzialności.